نویسنده : تهمینه خسروی
غسال (مرده شور)
نگاهی به زندگی کارگران غسالخانه ها در ایران، کارگرانی که جایی از آنها نام برده نمیشود!
غسال ، واژه ای عجیب و غریب! شغلی عجیب، شغلی پنهان و پر مشقت، شغلی که با روح و جسم این کارگران ادغام شده است!
تا بحال شنیده ایم که کارگران نیروی کار خود را بفروش میرسانند برای درآمدی زیر خط فقر! بیایید به کارگرانی فکر کنیم، از زحمتکشانی حرف بزنیم که نه تنها نیروی کار خود، بلکه از روح و روان خود مایه میگذارند.
کارگرانی فراموش شده، زحمتکشانی که حتی از بیان شغلشان ابا دارند.باید یک کارگر غسال (یا بهتر است به زبان بسیار عامیانه که در بین مردم رواج دارد بگوییم )، باید یک مرده شور باشی که طعم تلخ نگاههای سرد و ترس آلود اطرافیانت را بخوبی حس کنی.
این کارگران، دلهایی پر از غصه دارند ، غصه از اخرین نگاه به انسانهایی که دیگر نفس نمیکشند و از جسم بی جان همنوع خودشان وحشت دارند .
این کارگران تنها انسانهایی هستند که میتوان گفت هیچگونه خاطره خوشی در طول زندگی از خود بیاد ندارند ، جز غم و اندوه . درد این کارگران زیاد است، آنها نه فقط از معیشت و زیر خط فقر مینالند، بلکه از نگاههای سرد مردم ، بیشتر زخم خورده میشوند .شخصیت و شغلشان را دست کم میگیرند. این شغل باعث شده که حس عاطفه در آنها هر روز کمرنگتر و کمرنگتر شود .
غسال (مُرده شور) کارگرانی که بغیر از انرژی جسمی روحیات خویش را میفروشند به قلم تهمینه خسروی
کارگران ,، ,خانواده ,کارگرانی ,کار ,زندگی ,این کارگران ,از نظر ,کارگرانی که ,نگاههای سرد ,یکی از
درباره این سایت